دغدغه این روزها

از مقطع لیسانس تا الان در بهترین دانشگاهها درس خوندم و خب بالطبع بهترین اساتید رو هم داشتم. حتی بین اون بهترین اساتید ، باز بهترینهاشون به عنوان اساتید مشاور و راهنمام بودن. اما عجیب که این روزها حس میکنم هر آنچه که باید در این حدود 10 سال از این بزرگان آموخته ام و از این جا به بعد دیگه پاسخگوی نیازهای علمی من نیستند. تشنه ام.....تشنه ی خیلی بیشتر از اینها..... احساس میکنم دیگه نمیتونم در فضای علمی اینجا پرواز کنم، راهم بسته است. تا حدی که حتی با اساتید راهنما و مشاورم درباره موضوع رساله ام اختلاف نظر پیدا کردیم و اونچه که من معتقدم میشه اجرا کرد و قابلیت اجرایی و نتیجه دادن داره از نظر اساتیدم امگان پذیر نیست.

چند وقت پیش بعد از اصرارهای اکید استاد مشاورم درباره موضوع رساله ام ، با اینکه مطمان بودم میشه این موضوع رو کار کرد اما برای اینکه بهشون ثابت کنم حرفم رو به یکی از اساتید معروف در سطح جهانی در یکی از دانشگاه های طراز اول انگلستان ایمیل فرستادم و مساله ام رو مطرح کردم. بماند که ایشون با چه احترام و روی بازی با من چندین بار مکاتبه کردن و حتی گفتن اگر نیاز به توضیح بیشتر داشتم برای شفاف سازی با آی دی اسکایپ شون تماس بگیرم و با هم صحبت کنیم، و بماند که هر چی مقاله در این مورد داشتن که به درد من میخورد برام فرستادن، حتی رساله هایی که دانشجوهاشون نوشتن و مرتبط با حوزه کاری من میشه رو هم فرستادن... و من مات و مبهوط این همه انسانیت و اخلاقشون شدم.

البته متاسفانه هنوز نتونستم اساتیدم رو قانع کنم که میشه این کار رو انجام داد و حتی مواردی که این استاد عزیز بریتانیایی گفتن هم بهش اشاره کردم اما ظاهرا اساتیدم با دخیل دادن سلیقه ی شخصی خودشون ، با موضوع رساله ام مخالفت میکنن و بیشتر مساله حالت سلیقه ی شخصی به خودش گرفته تا منظر علمی.

از طرفی به شدت با کمبود منابع و ماخذ مواجه ایم و هر مقاله و کتابی لازم داریم به خاطر مسائل ت.ح.ر.ی.م. و این جور چیزها یا با قیمت بسیار گزافی باید خریداری بشه یا در دسترس ما ا.ی.را.ن.ی. ها نیست. که خب این خودش خیلی مشکل ساز هست و خیلی جاها مانع ایجاد میکنه. اساتید محترم ماهم که هر منبع و رفرنسی رو قبول ندارن و ما واقعا گاهی بلاتکلیف میمونیم.

در صورتیکه در کشورهای دیگه همین رفرنسها رایگان در اختیار دانشجوهای پی اچ دی هست. و هیچ کدوم از مشکلات ماها رو ندارن.

همه اینهایی که گفتم رو وقتی بگذاریم در کنار افزایش شدید تعداد دانشجوهای دکتری و تحصیلات تکمیلی و مساله کار و استخدام، به این نتیجه میرسیم که متاسفانه کشور عزیزمون ، وطن مون، داره به قفسی تبدیل میشه که راه پرواز نداره... اونم منی که تشنه و بیقرار علم و آموختنم....و این شده که این روزها بیشتر از پیش به رفتن فکر میکنم....و خوشبختانه نه تنها همسرم که هر دو خانواده هم در این مورد بسیار مشوق اند. شغل همسر هم طوری هست که بتونه هر کجای دنیا باشه از طریق اینترنت مدیریتش کنه و حتی بتونه هر جای دنیا بخواد کسب  وکار خودش رو داشته باشه. و این روزها هر دو به رفتن جدی تر فکر میکنیم.....

خدایا....! نخواه که در راه بمانم.....راهی ام کن.....